Na terapię może się zgłosić rodzina, która przeżywa kryzys, czy boryka się z trudnościami, z którymi sama nie może sobie poradzić. Trudności rodziny mogą być związane np. z:
- trudnościami wychowawczymi,
- z kłopotami w porozumiewaniu się,
- z chorobą (psychiczną czy somatyczną) jednego z członków rodziny,
- kryzysem związanym ze zmianą etapu życia (np. „kryzys między rodzicami a nastolatkiem”, czy „kryzys opuszczanego gniazda”),
- wieloma innymi trudnościami.
Spotkania odbywają się w nurcie terapii systemowej. Oznacza to, że problemy, z jakimi zgłasza się do terapii rodzina będą rozpatrywane jako problemy całego „systemu rodzinnego”, tzn. jak dany problem wpływa na relacje pomiędzy poszczególnymi osobami w rodzinie i co można zrobić, by go rozwiązać lub zminimalizować. Terapia oparta jest w głównej mierze na pracy na zasobach i rozwiązaniach. Terapia rodzinna jest sytuacją dobrowolną i potrzebna jest współpraca wszystkich zainteresowanych. Nie wyklucza to osób, które nie są całkowicie przekonane i mają wątpliwości co do sensowności korzystania z terapii. Jednak pozytywne zmiany w rodzinie są wtedy możliwe, gdy istnieje zaangażowanie w pracę nad zmianą. Terapia nie może nikogo zmienić wbrew jego woli.
W zależności od problemów, wyznaczonych celów i sposobów pracy na spotkania mogą być zapraszani różni członkowie rodzin w różnych konstelacjach. Na przykład, czasami mogą to być osobne sesje dla rodziców, osobne dla dzieci lub inne warianty w zależności od potrzeb. Organizowanie takich spotkań jest również uzgadniane z poszczególnymi osobami w rodzinie. W spotkaniach rodzinnych na ogół uczestniczą także dzieci chyba, że poruszane sprawy dotyczą ściśle relacji małżeńskiej.